Beogradski nadbiskup Stanislav Hočevar i zrenjaninski biskup dr Laslo Nemet potvrdili na dvodnevnoj biskupskoj konferenciji u Zrenjaninu da su u Nišu započete pripreme za obeležavanje 1700. godišnjice Milanskog edikta, i da očekuju da na proslavi 2013. u Nišu prisustvuje papa Benedikt XVI.
Milanskim ediktom je 313. godine car Konstantin uveo slobodu veroispovesti i prekinuo progon hrišćana u Rimskom carstvu.
U razgovoru s novinarima Hočevar i Nemet su danas potvrdili da su o papinoj poseti već započeti poluzvanični razgovori, te da ranije izjave njegove svetosti Irineja, dok je bio na episkopskoj katedri u Nišu – da bi papin dolazak sa posebnim razlogom SPC pozdravila – daju ogromnu nadu da će do posete pape Benedikta XVI doći. Međutim, kako je potvrđeno za „Blic nedelje“, stav pape i Vatikana je da poglavar Rimokatoličke crkve ne dolazi u neku državu ukoliko većinska crkva nije saglasna s tom posetom. Dakle, potrebno je da poglavaru Rimokatoličke crkve većinska crkva – SPC, iz protokolarnih razloga uputi poziv.
Poziv papi da poseti našu zemlju u nekoliko navrata uputila je naša država, navode oni. Poslednji put to je to sredinom novembra učinio predsednik Boris Tadić.
Do susreta poglavara Srpske pravoslavne crkve i Rimokatoličke umalo nije došlo prilikom papine posete Banjaluci 2003. godine. To je, kako navode, nekoliko godina kasnije u jednom intervjuu potvrdio i objasnio vladika šabački Lavrentije. Međutim, lokalni organizatori napravili su grešku i proslavu su zakazali u katoličkom samostanu u kojem je u Drugom svetskom ratu ubijeno nekoliko stotina Srba.
Milanski edikt je pisan za ceo hrišćanski svet, koji se sedam i po vekova kasnije podelio na istočnu pravoslavnu i zapadnu rimokatoličku crkvu. Zato je na proslavu datuma značajnog za sve hrišćane nezaobilazno pozvati i Rimokatoličku crkvu.
– Ako do tog susreta dođe, to ne bi treba svoditi na pravoslavno-katolički susret, a još manje na srpsko-vatikanski, jer on je opštehrišćanski – izjavio je ranije verski analitičar Živica Tucić.
Naši sagovornici iz Međunarodne biskupske konferencije u kontekst ekumenskih veza između istočnih i zapadnih crkava i papine posete Nišu dovode preksinoćni koncert koji je Moskovska patrijaršija priredila u sali za papsku audijenciju u Vatikanu, povodom pet godina od izbora Benedikta XVI na čelo Rimokatoličke crkve. Papa je tim povodom, podsećaju, izjavio da „hrišćanski koreni Evrope treba da pobude novi humanizam“ i na ruskom je zahvalio za koncert. Šef diplomatije Ruske pravoslavne crkve Mitropolit Ilarion je rekao da je upravo taj koncert „događaj od velikog značaja u istoriji kulturne razmene pravoslavne i katoličke crkve“. Takođe, naši sagovornici citiraju jučerašnje reči vladike Ilariona da je „moguć susret Benedikta XVI i patrijarha moskovskog i cele Rusije Kirila“.
Inače, odnosi Vatikana i Ruske pravoslavne crkve godinama su bili zategnuti, međutim, s dolaskom novih ljudi na tron u Vatikanu i Moskvi odnosi se postepeno otkravljuju.
Izvor: Blic
5 Responses
Kad smo kod Milanskog Edikta, veoma je važno da spomenemo, da je ovo bio čist politički potez cara Konstantina. On je prepoznao trenutak, i vešto ga iskoristio… Shvatio je da je sve više hrišćana i u carstvu, ali i na njegovom dvoru, tražio je zajedničku kariku između hrišćanske i stare paganske religije, i na taj način spojio i jedno i drugo.
U čuvenoj bici kod Milvikijskog mosta, on je navodno video viziju krsta i čuo reči “U ovom ćeš znaku pobediti”. Međutim, većina istoričara se slaže da to što je on “video”, tj. upotrebio kao znak svoje pobede, bio stari egipatski znak Tau, koji samo sliči krstu. Grafički ga ovde u tekstu ne mogu prikazati, ali on izgleda poput slova T sa krugom iznad. Znak je bio veoma poznat u paganskom svetu i predstavljao je ključ života, i nalazi se na svakoj slici boga Ra u njegovoj ruci. Kasnije su Grci a i Rimljani preuzeli i znak i božanstvo nazvavši ga Apolon.
Sam car Konstantin nikada nije postao hrišćanin. On se krstio tek na samrtničkoj postelji i to od strane arijanskog sveštenika, a arijanci su bili jeretici jer nisu prihvatali Hristovo božanstvo, i zbog toga je i bio sazvan prvi vaseljenski sabor u Nikeji 325 godine. Na tom saboru biskup Arije i njegovi sledbenici su osuđeni za jeretike, a Arije je prognan iz Vizantije na Balkan.
Istina je da je progonstvo hrišćana prestala nakon Milanskog edikta, međutim veoma brzo crkva se iskvarila i prihvatila mnoštvo paganskih običaja i rituala, a ubrzo su počela progonstva od strane same crkve onih ljudi ili naroda koji nisu želeli da prihvate paganske ideje i rituale koje je sama crkva nametala. Upravo je Katolička crkva prednjačila u tome. I zato ona ima najviše razloga da obeleži ovaj događaj iz prostog razloga jer su ovim dokumentom i Konstantinovim povlačenjem prestonice iz Rima u Konstantinopolj, rimskom biskupu ostavljene odrešene ruke. I Katolička crkva je to itekako iskoristila… Samo 225 godina kasnije, Imperator Justinijan je dekretom predao Rimskom biskupu prevlast nad celom crkvom.
Više od 1200 godina, papstvo je dominiralo Evropom i s punim pravom i autoritetom postavljalo i skidalo careve, zatiralo čitave narode, spaljivalo sve one koji bi mu se suprotstavili, i gušilo svaki napredak, inteligenciju i slobodno razmišljanje. Otuda se s pravom taj period i naziva “mračni Srednji Vek”.
Lepo je podsetiti se istorije, i obeležiti potpisivanje Milanskog edikta i davanje mogućnosti hrišćanima da slobodno ispovedaju svoju veru. Međutim, nemojte nikada zaboraviti da se sve menja, ali Papstvo, nikada. Ono će promeniti samo svoju taktiku, a sve ono što ga je pokretalo tokom skoro dva milenijuma, i danas stoji do kraja sveta.
Podsjetimo se, http://www.adventisti.us/papa-u-srbiji-2013-godine/ da se pozitivna klima za Papin dolazak stvorila nakon govora novoizabranog patrijarha Srpske pravoslavne crkve Irineja.
Između ostalog, gospodin Irinej je ocijenio nužnim mogući susret sa poglavarom Rimokatoličke crkve papom Benediktom XVI., te je dodao kako je došlo vrijeme za Papin dolazak u Srbiju, u Niš, gdje je rođen car Konstantin.
Nije trebalo dugo čekati na odgovor iz Vatikana. Gotovo istog dana direktor vatikanskog Sekretarijata za medije Federico Lombardi kazao je da je izjava patrijarha Irineja vrlo ohrabrujuća: “Spremnost na dijalog s Papom pokazuje vrlo ohrabrujući, otvoren i ekumenski pristup, koji mi dočekujemo s velikom radošću. Bilo bi lijepo ako bi on otišao još dalje, kako bismo se međusobno bolje upoznali i razmotrili sve mogućnosti za saradnju.”
Očigledno je da je ekumenizam neminovnost u koračanju ka nekoj novoj globalnoj religiji, novom svjetskom poretku i smjernicama kojima se usmjerava čovječanstvo.
Iako ekumenski rječnik sačinjavaju ovakvi i slični slogani: mir, saradnja, tolerancija, međusobno uvažavanje, poštivanje različitosti, nenametanje mišljenja i sl. jasno je da se točak svijeta okreće prema cilju stvaranja jedinstvene svjetske religije jednoumlja.
U Bibliji je ova religija novog doba nazvana imenom drevnog grada Vavilona.
Biblija ovo svakako jasno napominje u knjizi Otkrivenja po Jovanu u 18. glavi: “I čuh glas drugi s neba koji govori: iziđite iz nje (Vavilonska bludnica), narode moj, da se ne pomiješate u grijehe njezine, i da vam ne naude zla njezina.” Otkr.18.4.
Krajnje je pitanje, da li ja želim da budem stanovnik tog “grada”?
“Krajnje je pitanje, da li ja želim da budem stanovnik tog “grada”?”
Jako mi se dopada dilema koju otvarate ovim pitanjem.
Međutim da bismo došli do ispravnog odgovora ( ako “ispravno” , uopšte, i p o s t o j i, kao kategorija realno mogućeg ), neophodno je zaboraviti i potisnuti spoznaju o tome da je sve što nam se događa rezultat neke “politike”, odnosno političke strategije. Pastor kaže:
“Kad smo kod Milanskog Edikta, veoma je važno da spomenemo, da je ovo bio čist politički potez cara Konstantina…”
Ako je tako bilo t a d a, zašto ne bi bilo i s a d a?
Zato bih rekla: Dolazak pape u Niš 2013. je čist politički potez…
Ako pođemo od stanovišta da Hrišćansku crkvu i političke zajednice karakterišu kriterijiumi zajednice, autoriteta i vlasti, pozitivnog i prirodnog prava i ustanove. Njihov međusobni odnos određen je elementima kao što su razlikovanje duhovne od svjetovne vlasti, međusobno su autonomne, vjernici daju prednost duhovnoj nad svjetovnom vlasti.
Dok su pred Evropom izazovi određivanja uloge u svijetu, ali i odnosu prema pojedincu i kolektivitetima, pred hrišćanskim crkvama su izazovi ostvarivanja ideje ekumenizma koje predstavlja mjerilo vjerodostojnosti hrišćanstva.
Ekumenizam određuju smjernice rasta saradnje, kao što su vjerovanje u „jednu, svetu, katoličku i apostolsku crkvu, vidljivo zajedništvo crkava i zajednička odgovornost u Evropi.“
E tu nastaje problematičnost.
Katolicka crkva, sa sedistem u Rimu je nasledila Zapadno Rimsko carstvo zato sto se uzdigla iz njegovog pepela, usvojila njegove paganske obicaje I na isti, mozda jos brutalniji I perfidniji nacin vladala celom Evropom 1260 god. Malo je sta tu bilo od duhovnosti zato sto je na prvom mestu bilo ocuvati vlast, moc I autoritet same Crkve, tj. Pape koji ke “glava” te crkve. I zato je celokupno okruzenje, ideje, planovi I dela u stvari politicki usmereno. I na zalost, to isto Katolicka crkva zeli I danas. Mnogo vise se govori o politickim susretima pape idrzavnika nego o bilo kom susretu na duhovnom podrucju. Bliska buducnost ce pokazati I otkriti sve planove koji su kovani iza kulisa.